Na 20 jaar aan ervaring, vele reizen, kleintjes, van de hal tot het bureau, in gesprek met zoveel mensen, tot bij de klant, individuen en organisaties, en tot in het buitenland met klanten...
Na 45 jaar reizen met mezelf, mijn ouders, beiden reeds vertrokken, gaven me de naam 'ben', de vervoeging van 'zijn'...
Ze schreven op mijn geboortekaart:
"Droom van dingen die nog niet bestaan en zeg: 'Waarom niet?'
Ik speelde op de meest geweldige en dure feesten, ik heb reportages gemaakt van geweldige gelegenheden, mijn handen vormen nog steeds, naar mijn gevoel, mooie kunstwerkjes.
Ik heb de meest fantastische mensen ontmoet, ik heb de meest knappe werken en theorieën gelezen en gebruikt, en toch voelde ik dat er steeds iets ontbrak.
Ik heb gewerkt met knappe koppen, in knappe bedrijven, ik was bezig met ingenieuze zaken, en vaak ging ik buiten met: "Is het dit nu?"
En wat het is, is dàt we allen al lang voelen, en vandaag kan het explicieter gezegd worden: we hebben dat gen waarmee we allemaal geboren worden, dat gen dat ons mens maakt, verleerd:
Het Collectieve gen. Elk kind speelt samen, elk kind maakt ruzie en legt het bij. Elk kind spreekt elke taal als het uitkomt.
Hoe ouder we worden, hoe verder we ervan verwijderd raken. En daarvoor hebben boeken die dan nummertjes geven aan wat we dan een diagnose noemen. We noemen het burn-out omdat we ons plekje kwijt zijn, we doen er audits voor om te achterhalen hoe het toch komt, we noemen het uit balans...
Ik noem het: Vanuit mijn Collectief gen, mijn Collectieve Mindset boosten om mijn plek in deze wereld op te nemen!
En zo het verschil maken, sociaal, ecologisch en economisch!
